Charlotte Hofman

Mijn naam is Charlotte Hofman, ik ben 49 jaar en ik woon met mijn gezin in Blerick.

In april 2023 maakte ik een herseninfarct door en sindsdien leef ik met de gevolgen hiervan. Niet aangeboren hersenletsel (NAH) heeft in mijn geval een grote impact op mijn dagelijks leven. Mijn leven was druk, een gezin, een intensieve baan in het onderwijs en  daarnaast sportte ik graag.

Nu bestaat mijn leven uit revalideren, fysio en ergo therapie, en heel veel rusten. Het lukt me niet meer om met veel prikkels om te gaan. Informatieverwerking en executieve functies zijn niet meer zoals voorheen. Ik had me echter in maart 2023 al voorgenomen om aan de venloop te gaan deelnemen in 2024, de schoenen had ik al gekocht. Alleen het hardlopen oppakken durfde ik echter niet, vandaar dat ik me, na overleg met de fysiotherapeut aanmeldde voor het dreamteam. Samen sporten blijkt wel te lukken, fysiek kan ik sporten gelukkig ook aan. Tot nu toe zijn de trainingen de 2 leukste aktiviteiten die ik elke week heb. Ik kijk er erg naar uit. Het bewegen in de buitenlucht ervaar ik als heel fijn. Gelukkig heb ik al wat hardloopervaring. De 10 km / venloop heb ik al meerdere keren gerend de afgelopen jaren.

Det waas ut dan, ut is veurbeej, ut zit dr op! Straks is ut weer aswoensdaag, is alles veurbeej! 

We hebben ut gefixt, als volledig dreamteam gingen we op zondag 24 maart 2024 over de finish van de 10 km. En allemaal binnen 80 minuten!

Wat een ontlading! We hebben er zo lang naartoe geleefd. Zo voor gestreden.

De dag van de Venloop stond ik op met wat “wedstrijdspanning” maar ook besefte ik opeens dat met passeren van de finish er een eind kwam aan” ons” fantastische, geweldige dreamteam 2024.

Ik heb 6 geweldige mensen leren kennen (naast trainer Henk, zijn vrouw Ellie en coördinator Viv en haar man Stef), ieder met een eigen verhaal, allemaal vechters die ook 10 km hardlopen aan hun doelstellingen hadden toegevoegd. Dan ben je uit speciaal hout gesneden hoor! Ondanks allerlei blessures en tegenvallers (van auto ongeluk tot frozen shoulder) – nee het ging niet over rozen-kwamen we op de grote dag nog één keer bij elkaar, na een warming up en speech van onze super coach Henk en super- coördinator Vivian gingen we naar het startvak. Hier stonden we rillend van de kou te wachten, Daisy en ik vroegen ons hardop af waarom dit ook alweer zo’n goed idee leek vele maanden geleden. En toen klonk het startsein! Het was 12 uur, het uur U was aangebroken! Horloges aan, gaan met die banaan.

Qua weersomstandigheden heb ik weleens een fijnere Venloop gelopen. De wind was guur en koud en er viel regen, waardoor je vochtige kleding ijskoud geblazen werd. Maar opeens was daar de Parade! Met al zijn publiek.

Vanwege mijn hersenletsel moest ik een grote zonnebril, zonneklep en noise- reductie koptelefoon op om door deze muur van geluiden en beelden overeind te blijven. Maar mijn benen gingen gewoon door. Nog 800 meter gaf het bord aan. Dat moet ook nog lukken, dacht ik, ik keek nog om maar was mijn teamgenoten inmiddels kwijt. Ik wist dat Stef, Hanneke en Ron voor me waren en dus nu waarschijnlijk al gefinished waren, dus ik moest nog even door. De laatst meters, het moment waar we ruim 6 maanden over hadden gepraat, gelachen en voor hadden getraind. Het was zover ! Het leek 1 seconde te duren….de Parade af en over de finish.

We kregen onze medailles en een hele dikke knuffel  van Henk en Vivian in het finish gebied. En toen was het klaar! Precies zoal ik me ‘s ochtends had gerealiseerd : het zat er op! Geen woensdagavond baantrainingen en zaterdagochtendduurlopen meer, gewoon klaar.

Wat ga ik het en mijn lieve teammies missen !!!

Alles deed en doet pijn. Ik geniet nu thuis na met de medaille om mijn nek en de “hup Charlotte“ poster aan de muur. Ook was onze groepsapp nog vol aan de gang en werden er nog vele foto’s en filmpjes gedeeld.

Toen ik thuiskwam moest ik snel warm douchen en deed ik mijn zelfgemaakte  “dreamteam” armbandje voor de laatste keer af…..het is gedaon, het is klaar, het is helemaal goed zo! Trots op mezelf en op deze toppers: Karin, Diana, Daisy, Hanneke, Ron en Sonja en op Stef natuurlijk die zo nu en dan met ons meedeed.

Dit was het….mijn allerlaatste Venloop,  ik ga nu met Venloop-pensioen. Ik blijf wel lopen hoor! Maar lekker door een bos op zaterdagochtend, zonder al die muziek, toeters en trommels om me heen.

En als je twijfelt over deelname aan dreamteam 2025 : als je om hulp durft te vragen, betekend het dat je je hardloopdroom niet hoeft op te geven. En die hulp die is er voor je in de vorm van Henk en Viv! Je moet de rest natuurlijk ook zelf doen: op komen dagen en trainen en door blijven gaan. Zet die stap !

A journey of a thousend miles starts with a single step! En dan ben je (weer) een Venloper!

Charlotte