Bea

Hoi!

Mijn naam is Bea van Dijk. Ik ben 49 jaar en kom van oorsprong uit Uden, het Brabantse land.
Ik woon nu inmiddels al jaren in Venlo samen met Rob en onze twee jongens Julian en Justin.

In januari van dit jaar ging ik op aanraden van een vriendin toch maar eens mijn bloeddruk laten meten. Ik had namelijk al enige tijd hoofdpijn onderaan in mijn achterhoofd/nek, ik had ook steeds minder energie en mijn conditie ging langzaam achteruit. Ik had deze symptomen steeds afgedaan als ‘stress’, een verkeerde zithouding op kantoor en de koude winterperiode en dan nam ik maar weer een Ibuprofen en kon ik weer door.

Per toeval kwam er net een plekje vrij bij de huisarts op het moment van het maken van de afspraak, dit was achteraf nog net op tijd (‘iets met een engeltje op mijn schouder?’). Mijn bloeddruk was gevaarlijk hoog, namelijk 250/150. Alle alarmbellen gingen op dat moment af en ik werd met spoed opgenomen in het Viecuri ziekenhuis en daar bleek ik acute nierfalen en schade aan mijn hart te hebben.
Mijn leven stond ineens volledig op z’n kop en veranderde noodgedwongen van een druk persoon, altijd aanstaan en veel energie naar veel moeten rusten, minder werken en mijn sociale leven op een lager pitje moeten zetten (ik was bang om daardoor vriendschappen te verliezen).

Zelfs toen bleef ik het onbewust nog ontkennen en dacht ik nog, zo naïef als ik was, dat het allemaal wel weer goed zou komen, gewoon vanaf nu voldoende water drinken, op tijd naar bed en we gaan weer door. Helaas…. de arts hielp mij wel even abrupt uit deze droom. “Het wordt niet meer beter Bea, je moet juist zorgen dat het niet slechter wordt”. Alle emoties kwamen op dat moment voorbij angst, verdriet, verbazing, wanhoop maar vooral boosheid, ik wilde perse weten wat de oorzaak was, wat had ik fout gedaan, anders moeten doen of kwam het door Corona?  Waarom was ik niet eerder naar de huisarts gegaan? Ik kreeg natuurlijk op geen enkele vraag een antwoord en moest me uiteindelijk erbij neerleggen, het accepteren en ermee dealen. De boosheid maakte plaats voor een nieuwe uitdaging, proberen het hardlopen weer op te pakken en hopelijk weer meer energie en conditie te kunnen krijgen.

En toen kwam de slogan van het Venloop Dreamteam voorbij: 𝗢𝗩𝗘𝗥𝗪𝗜𝗡 𝗝𝗘 𝗢𝗕𝗦𝗧𝗔𝗞𝗘𝗟S!
Lang getwijfeld om ze te schrijven, ik vond het namelijk moeilijk om toe te geven aan mezelf en aan de buitenwereld dat het me in mijn eentje niet ging lukken. Na een paar dagen kreeg ik een telefoontje van ze. ‘Yes, ik zit bij het Dreamteam’.

Samen sporten met de andere meiden in het team blijkt wel te lukken, de opbouw van de trainingen en de vele tips zijn namelijk super. Het bewegen in de buitenlucht is heerlijk, ook als het weer dadelijk donker en guur gaat worden, het gevoel dat je leeft! Met behulp van onze super trainers Pascal en Guido en onze steun en toeverlaat Vivian, hoop ik samen met de andere Dreamteam kanjers in 2025 over de 10 km finish te gaan.
Dat zou voor mijn gevoel echt als een nieuw begin voelen, omdat ik dan dit obstakel heb weten te overwinnen.

Ik ga ervoor!

Groetjes,

Bea

Het prachtige avontuur is helaas voorbij … met het schrijven van mijn laatste blog komen dan ook alle mooie herinneringen naar boven en krijg ik een lach op mijn gezicht, een kriebel in mijn buik en tranen in mijn ogen.

Mijn avontuur begon 30 weken geleden met het lezen van de Venloop Dreamteam slogan van 2024 Overwin je obstakels!
Ik wilde zo graag nog één keer de 10 km proberen te rennen nadat ik ziek ben geworden en ik mijn boosheid enigszins een plaatsje had gegeven.

Het trainen met mijn Dreamteam matties heb ik als bijzonder en intens ervaren daar ik veel van mijn persoonlijke emoties met hen heb gedeeld.
Dit, omdat ik een verklaring zocht voor het vaak vermoeid zijn in mijn hoofd tijdens het rennen en dit ervoor zorgde dat het niet altijd even makkelijk ging. Ook ik heb het drieletterlingo-woord van Sas vaak geroepen … Nooit, maar dan ook nooit heb ik het gevoel gehad dat ze dit als last ervaarden, juist het tegenovergestelde gebeurde, ze waren trots op me en ik op hen na elke training.

Ik heb mijn doel gehaald samen met mijn hardloopmatties Sas, Jolan, Simone, Tamara, Romy, Anouk, Jolanda en onze super trainers Pascal en Guido en Vivian onze vrolijke coördinatrice en mijn steun en toeverlaat die ik altijd kon bellen wanneer ik het eventjes moeilijk had. Teamwork makes the dream work!

Wat ben ik blij dat ik aan dit avontuur ben begonnen. Wat ga ik deze herinnering nooit meer vergeten. Wat ben ik blij dat ik deze mooie mensen heb leren kennen. Wat ben ik trots op mijzelf en iedereen. En wat ga ik iedereen zo enorm missen!!

Bedankt voor dit geweldige avontuur!

Lieve groetjes van Bea