Daisy Nabben

Hoi!

Ik ben Daisy Nabben. Afhankelijk van wanneer je dit leest ben ik 41 of 42 jaar. Getrouwd met Jacques en ontzettend trotse mama van Ruben, Lise en Jules. In het dagelijks leven ben ik ondernemer en heb ik een mooi team van bewindvoerders en mentoren in mijn bedrijf “Bij Nabben”.

Op 28 maart 2022 is mijn leven, en dat van mijn dierbaren, drastisch veranderd. Ik was net 3 maanden trotse moeder van onze jongste toen ik een knobbeltje in mijn borst ontdekte. Op aandringen van mijn beste vriendin ben ik naar de huisarts gegaan en vervolgens doorverwezen naar de Mamapoli van het Viecuri. 

Tegen alle verwachtingen van de artsen in, bleek het triple negatieve borstkanker te zijn. Een heftige tijd brak aan.  16 chemokuren en 2 operaties volgden, waarvan de laatste op mijn verjaardag in 2023. Tijdens de revalidatie na mijn laatste operatie, heb ik me aangemeld voor Maastrichts mooiste. 

Ik heb sponsoren gezocht en een mooi bedrag verzameld voor het KWF. Dit voelde voor mij als een afsluiting van deze zware periode.

Maar ik wil verder. 

Álles uit het leven halen wat me gegeven is en uitdagingen niet uit de weg gaan. Dingen doen die buiten je comfortzone liggen, zorgen vaak voor de mooiste herinneringen.  Dat is hoe ik nu in het leven sta. Al jaren ben ik bekend met hardlopen maar nooit écht verder gekomen dan 5 km. 

Ook riep ik altijd “ik ga geen Venloop doen, ik voel geen enkele behoefte om met een ontploft hoofd over de parade te rennen”.  Het voelt voor mij nu dan niet meer dan logisch dat ik dit nu dus wél ga doen. Samen met de kanjers van het dreamteam en onze super trainer Henk, hoop ik in 2024 eindelijk de 10 km te mogen hardlopen. Dat zou voor mijn gevoel echt als een nieuw begin voelen. 

Ik ga ervoor! 

Een half jaar geleden gaf ik me op voor het dreamteam.

Enigszins gespannen kwam ik aan bij onze eerste kennismaking. Niet wetende wat een avontuur dit zou gaan worden. 7 heel verschillende mensen met hun eigen verhaal. Wat ons meteen bond was het feit dat we een doel hadden; op 24 maart 2024 de 10 km hardlopen. Ieder met zijn eigen motivatie.

Een paar dagen later gingen we meteen van start. Onze trainer Henk was vanaf het begin af aan doortastend. Ik kwam er mede door hem al snel achter dat ik mezelf onnodig inhield. Ik kon meer dan ik dacht! Tot ik begin november geblesseerd raakte.  Een vervelende shinsplint blessure. Weken, maanden van fysiotherapie en veel oefeningen doen volgde. Al die tijd mocht ik niet trainen, maar zorgden mijn teamgenootjes, trainer en coördinator ervoor dat ik wél het gevoel bleef houden bij het team te horen. Zo hartverwarmend. In januari was ik supporter voor mijn teamgenoten bij de nieuwjaarsloop.  Niet veel later besloot ik in samenspraak met de fysio om weer te gaan trainen. Niet helemaal hersteld, maar bewust de keuze gemaakt het wel te doen. Op dit moment weet ik wat ik kan, ik weet niet hoe ik er het volgend jaar voor sta. Uitstellen is geen optie! Het opbouwen werd serieus opgepakt door Henk en mij en al gauw bleek dat ik snel genoeg weer mee over kon met de rest. De generale repetitie bij de Berden loop naderde maar toen werd ik flink ziek. Ik kon niet deelnemen aan de Berden loop en heb wat traantjes gelaten dat ik niet met het team mee kon doen. Wat een pech.. Een paar weken later kon ik het trainen weer oppakken, een week voor de Venloop. De koorts en ontstekingen hadden me flink terug gezet qua conditie, dus ik stond niet geheel gerust aan de start. Niet wetende of ik het überhaupt vol zou houden. Uitlopen was mijn doel. De finishtijd die ik bij de inschrijving door had gegeven een half jaar daarvoor, had ik losgelaten. Samen met 2 teamgenoten hebben we de hele Venloop overgelopen en elkaar in de gaten gehouden. De steun en het enthousiasme van de mensen langs de kant is ongelooflijk en overweldigend, zelfs met het slechte weer dat we hadden. Kippenvel toen ik de parade op kwam, wat een waanzinnig gevoel! Voor mij was de kers op de taart het feit dat ik de tijd had gehaald die ik me een half jaar geleden had bedacht. Ik was zo overweldigd door alles dat ik daar pas achter kwam bij het laten graveren van mijn medaille. Ik ben zo ontzettend trots op mezelf en mijn dreamteam familie en had dit alles voor geen goud willen missen!

Met vriendelijke groet,

Daisy Maas – Nabben