Romy

Ik ben Romy Hovens (dochter van Tamara), 23 jaar oud en woon nu nog in Kessel. Recent heb ik samen met mijn vriend in Helden een leuk huis gekocht!

Hardlopen en sporten heb ik altijd al erg leuk gevonden, maar echt iets opbouwen is me nooit gelukt.

Toen mijn menstruatie begon, ging dat meteen gepaard met veel spierkrampen door mijn hele lichaam. Dit zorgde voor veel pijn in voornamelijk mijn rug, nek en schouders.

Met behulp van veel verschillende therapeuten kreeg ik wel verlichting van de pijn, maar dit bleef telkens tijdelijk.

Toen mama mij vertelde over het dreamteam, had ik meteen het idee dat ik met deze hulp misschien mijn spieren op een juiste manier kon gaan trainen en sterker kon gaan maken. Met hopelijk als resultaat blijvend minder pijn!

Ik ben zeer enthousiast om samen met dit clubje toe te gaan werken naar mooie resultaten voor ons lichaam en samen over de finish te komen op de Parade!

21 weken verder. Een gezellig en hecht team is ontstaan! We gaan samen stapje voor stapje snel vooruit. En niet te vergeten, soms ook een stapje terug. We steunen en motiveren elkaar op de moeilijke momenten en slepen elkaar elke training weer door die (soms hele lange) minuten hardlopen heen.

Zo halverwege de tijd naar de Venloop toe, blijven de trainingen nog altijd even gezellig. Ook al zijn de praatjes wat meer verschoven naar het einde van de training. Ik blijf er elke week weer naar uitkijken om de reis naar Venlo te maken en samen met de andere “teamies” en trainers te gaan knallen! Ik kan er dan ook erg van balen als ik door mijn werk in het ziekenhuis een training moet afzeggen. Ook al motiveert het groepsgevoel me wel om de training op een ander moment zelf te gaan doen! Zonder deze mensen om me heen, was ik nooit alleen de weg op gegaan om de trainen…

De eerste behandelingen bij de therapeut zijn helaas ook gepasseerd. Naar mate we steeds langere afstanden gingen lopen, kreeg ik ook meer last van gespannen en verkrampte kuitspieren. Gelukkig ben ik tijdens de behandelingen, op een lager pitje weliswaar, gewoon door kunnen blijven trainen en ben ik inmiddels weer zo goed als pijn vrij!

Ik kijk uit naar de laatste 3 maanden trainen en die finish op de parade! Want daar gaan we gewoon met z’n allen overheen komen! Graag wil ik onze trainers Guido en Pascal bedanken voor de fijne trainingen! Niet te vergeten wil ik ook Vivian bedanken voor haar werk om ons te ontzorgen! 

Tot op de parade!

Groetjes!

30 weken voorbij … 30 weken waarin we begonnen met wandelen en uiteindelijk hebben toegewerkt naar 10 hele kilometers! Op welke manier dan ook.

Met gezonde spanning stonden we in het startvak. De een wilde nog wel wat naar voren de ander juist liever een kilometer naar achteren. Daar was ie dan … het startschot … Ergens ook het begin van een einde. Want na deze 10 km houdt ook het hele avontuur op.

Gelukkig was die gedachte maar van korte duur en kon ik me snel focussen op de race. “Niet te snel starten” riep Pascal meteen. Het parcours was smal dus eigenlijk kon dat ook niet echt. Dat vond ik wel fijn!

Na de eerste 5km stond daar al de eerste support langs de kant. Ik voelde me nog erg goed, alsof ik nog niks gedaan had eigenlijk. In de volgende kilometers nog veel meer support langs de kant. Bij elke keer dat ik m’n naam hoorde klonk die wel verder weg.

Bij 6 km begon mijn voet te slapen. Shit! Beginnersfout nummer 1 … je schoenen niet goed strikken … Wat ga ik doen stoppen en opnieuw strikken of toch maar doorgaan? Dit was een drieletterlingo moment! Ik ben maar doorgegaan omdat ik me buiten die voet nog altijd erg fit voelde.

Die voet is niet meer wakker geworden tot aan de finish, maar conditie had ik gelukkig genoeg! Bij 9km dacht ik dan ook dit kan nog wel iets sneller. Met een extra tempootje erop de Parade opgekomen. Goed om me heen kijkend of ik nog meer support kon zien, maar die heb ik helaas gemist. De laatste 100m, de finish al in zicht! En dat was hem dan. Het einde van dit avontuur…

Wat heb ik genoten van dat avontuur! Van alle trainingen, alle toespraken van Viv, alle hulp die we van iedereen op het kantoor kregen, van elke lach en elke traan, maar natuurlijk het allerbelangrijkste, van die finish op de Parade!

Natuurlijk is de drieletterlingo bij iedereen vaak genoeg voorbij gekomen, maar samen komen we uiteindelijk toch elke keer weer naar een grote glimlach op onze gezichten! Want Teamwork makes the dream work!