Sonja Leenen

‘Sta jij ieder jaar naast het parcours onze deelnemers aan te moedigen? En zou je eigenlijk zelf willen deelnemen aan de Arrow Venloop, maar word je op de een of andere manier door iets of iemand geremd?’ was de oproep op de website van de Venloop.

Op beide vragen was het antwoord ‘ja’. Aanmelden voor het Dreamteam werd een optie…

Ik heb diabetes type 2 (erfelijk bepaald), waarbij de waardes moeilijk onder controle te houden zijn de laatste tijd. Dit resulteert in het steeds ophogen van medicatie, wat voor mijn gezondheid niet bevorderlijk is en waar ik natuurlijk helemaal niet blij mee ben. De steeds wisselende suikerwaardes maken ook dat mijn energie en conditie erg wisselend zijn. Buiten de medicatie zou meer beweging dan alleen af en toe wandelen daarom goed voor me zijn.

Maar mijn diabetes is zeker niet de enige reden. Ik ben al een tijdje supporter van een vriendengroep van (hele) marathon lopers (incl. echtgenoot) en ik reis trouw iedere keer overal mee naar toe. Dat al ‘een tijdje’ is overigens niet overdreven. In 2004 stond ik in New York bij het eerste Venlose marathon initiatief al aan te moedigen. Een initiatief en geweldige reis waar uiteindelijk de Venloop uit is voortgekomen.

Met onze vriendengroep mee trainen is geen optie. De voor het Dreamteam beoogde 10 km is voor hen een klein rondje op zondagochtend. Maar het wordt nu dus wel eens tijd dat ze voor mij langs de kant van de weg staan. 😊

Een jaar of twee geleden heb ik zelf al eens een poging gedaan om te gaan hardlopen, met een stevige knie blessure tot gevolg. Het is me daarna niet meer zelf gelukt om het weer op te pakken.

In augustus stuurde ik uiteindelijk mijn motivatie naar Venloop. Een eerste kennismaking volgde en begin september zijn we gestart met de trainingen.

Wat is dit leuk, en wat voelt het goed!

Ten eerste is het een leuk en gemotiveerd groepje. Maar de opbouw van de trainingen, gegeven door Henk ten Have, is ook erg goed en motiverend. Het krijgen van blessures is eigenlijk mijn grootste angst, maar omdat de training vooralsnog bestaat uit veel (kracht)oefeningen en interval, merk ik dat die belasting geleidelijk wordt opgebouwd. Een goede begeleiding is dus o zo belangrijk. Henk houdt rekening met wat we aan kunnen, maar is daarbij ook weer niet te soft.

Het eerste rondje buiten de poort van het sportpark wordt gewoon ingezet. Tijd voor bezwaar is er niet, en dat werkt goed.

Mijn uitgangspunt is om in ieder geval alle trainingen zoveel mogelijk bij te wonen en blessure vrij te blijven. Dat eerste lukt met gemak omdat ik er ook veel energie van krijg. Zelfs na een feestje tot 03.00 ’s nachts stond ik om 09.00 uur gewoon op de baan.

Maar ook het ‘wereldkundig’ maken van het feit dat ik lid ben van het Dreamteam is uiteraard een extra stok achter de deur.

Het uiteindelijke doel is om op zondag 24 maart 2024, voor het eerst en op 55 jarige leeftijd, aan de start van de Venloop te staan. Deze uitlopen is dan waarom het zal gaan. Een tijd neerzetten is, op dit moment in ieder geval, niet iets waar ik me mee bezig houd.

Sonja Leenen

Tussen de eerste blog en deze zit inmiddels een behoorlijk aantal maanden. Een periode waarin veel is gebeurd.

Ondanks dat het de eerste weken erg goed ging, werd begin december helaas mijn grootste angst toch werkelijkheid; een blessure aan het bovenbeen. Omdat zelfs gewoon lopen moeilijk ging zat trainen er even niet in. Een hele grote teleurstelling! De eerste aanpak bracht helaas, met alle goede bedoelingen, niet veel verbetering. Er was weinig zicht op herstel. Maar mede door bemiddeling van trainer Henk en coördinator Vivian, kwam ik uiteindelijk toch op de juiste plek terecht met een behandeling die wel aansloeg.

Er was sprake van verkleving en spierknopen in de bovenbeen spieren. Oefeningen hebben dan niet zoveel zin. Hardhandig losmaken in meerdere sessies bleek de oplossing. 😊

Het was alleen toen inmiddels al half januari. Zou het er nog in zitten? De steun van het Dreamteam was in ieder geval enorm. En ook trainer Henk geloofde er nog in (al gaf hij nà de Venloop toe soms toch ook getwijfeld te hebben…).

Ik ben weer mee gaan trainen en gelukkig voelde het niet als een ‘ga terug naar start’ v.w.b. mijn conditie. Pijnlijk was het soms nog wel, maar ik wist dat ik de blessure niet erger kon maken want er was geen sprake van een scheurtje of andere schade. Ik volgde het behandelplan bij fysiotherapeut Vitisha (#gratefull) en iedere week rende ik weer net iets verder. Ik begon er toch weer in te geloven.

De Berden Voorjaarsloop kwam er aan. Omdat ik nog nooit aan een wedstijd had deelgenomen, en ik die extra spanning in ieder geval bij de Venloop wilde voorkomen, ben ik gestart aan de 7,5k. Ik had twee doelen: blijven rennen -dus niet gaan wandelen-, en binnen het uur finishen. Dat lukte. Én ik vond het nog leuk ook. Die laatste 3 weken heb ik het trainingsschema redelijk kunnen volgen.

24 maart 2024 zijn we alle 7 gestart. Aan de 10 kilometer, ook niemand die was ‘afgezwaaid’ naar de 5. Alleen dat al; hoe tof! En ja, de mensen die ik altijd aanmoedigde, stonden er nu voor mij. (Nou ja, de meesten dan, een aantal renden ook zelf.) In mijn eigen tempo ben ik gestart, rustig. En naar mate de kilometers volgden begon ik mensen in te halen. En bij iedereen dacht ik, weer iemand die áchter mij zal finishen. (Sorry, niet sympathiek, maar wel waar.) Geen enkel moment heb ik op mijn horloge gekeken. Het tempo voelde goed, veel anders kon of wilde ik toch niet. Uiteindelijk gefinisht in een netto tijd van 1:15:36. Zo trots.

En dan. Zoals ik in de eerste blog heb geschreven had ik ook als doel om mijn diabetes onder controle te krijgen. Dat lukte niet. Sterker nog mijn gemiddelde waardes stegen alleen maar. Om dit te kunnen verklaren heeft er extra onderzoek plaatsgevonden met de uitkomst dat ik helemaal geen diabetes type 2 heb maar type 1. Dit betekent dat er 5 jaar geleden niet de juiste diagnose is gesteld en ik al die tijd medicatie heb gebruikt die zinloos was. De nieuwe aanpak zal bestaan uit insuline spuiten, waarvan ik hoop dat dit niet al teveel weerslag zal hebben op mijn wens om te blijven hardlopen. Hoe dan ook, de Venloop heeft uiteindelijk indirect ook dit inzicht gebracht. Win-win zullen we maar zeggen.

Tot slot, al heel vaak gezegd en nu voor de allerlaatste keer: Heeeeeel veeel dank aan alle Dreamteam genootjes, trainer Henk en coördinator Vivian. Een ervaring voor het leven, die zoveel meer heeft gebracht dan alleen de finish van de Venloop 2024.